κατάκαρδος

-η, -ο

1. αυτός που βγαίνει από τα βάθη τής καρδιάς, ολόψυχος

2. εγκάρδιος.

επίρρ...

κατάκαρδα

1. στο βάθος τής καρδιάς («η σφαίρα τόν βρήκε κατάκαρδα»)

2. φρ. α) «παίρνω κάτι κατάκαρδα» — αποδίδω σε κάτι μεγάλη σημασία

β) «τόν άγγιξες κατάκαρδα» — τόν έθιξες καίρια.

[ΕΤΥΜΟΛ. < κατ(α)-* + -καρδος (< καρδιά), πρβλ. λεοντό-καρδος, μεγαλό-καρδος].